تفاوت میان نسخه‌های «اُمّا شدن»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «اُمّا شدن/ɔmmɑ ʃɔdæn/ یا اُمّاخ/ɔmmɑx/ یا امّه /ɔmme/ ریشه شناختی این واژه در...» ایجاد کرد) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{TOClimit}} | |||
اُمّا شدن/ɔmmɑ ʃɔdæn/ یا [[اُمّاخ]]/ɔmmɑx/ یا [[امّه]] /ɔmme/ | |||
=== ریشه شناختی === | |||
این واژه در اصل ترکی است. | این واژه در اصل ترکی است. | ||
تعریف | === تعریف === | ||
به معنای بیماری ای است که فرد در اثر نرسیدن به آنچه هوس کند بدان مبتلا شود. نیز به معنای ورم کردن صورت در اثر ندادن غذایی که فرد خواسته است. | به معنای بیماری ای است که فرد در اثر نرسیدن به آنچه هوس کند بدان مبتلا شود. نیز به معنای ورم کردن صورت در اثر ندادن غذایی که فرد خواسته است. | ||
موارد کاربرد | === موارد کاربرد === | ||
پیشینیان بر این باور بودند که اگر بوی خوراکی خوشبو به زن باردار برسد یا هوس غذایی بکند و از آن تناول نکند جنینش سقط خواهد شد یا چشم فرزندش زاغ خواهد شد. اگر بوی خوراکی به زن شیرده برسد و میل نکند شیرش خشک خواهد شد و اگر پسر نابالغی غذایی را که هوس کند تناول نکند عقیم خواهد شد. | پیشینیان بر این باور بودند که اگر بوی خوراکی خوشبو به زن باردار برسد یا هوس غذایی بکند و از آن تناول نکند جنینش سقط خواهد شد یا چشم فرزندش زاغ خواهد شد. اگر بوی خوراکی به زن شیرده برسد و میل نکند شیرش خشک خواهد شد و اگر پسر نابالغی غذایی را که هوس کند تناول نکند عقیم خواهد شد. | ||
| سطر ۱۷: | سطر ۱۶: | ||
هفت قرآن در میان، اُمّا شود | هفت قرآن در میان، اُمّا شود | ||
منابع | === منابع === | ||
ج‍م‍ال‌زاده، م‍ح‍م‍دع‍ل‍ی (1341). فرهنگ ل‍غ‍ات ع‍ام‍ی‍ان‍ه. تهران: فرهنگ ایران‌زمین. | ج‍م‍ال‌زاده، م‍ح‍م‍دع‍ل‍ی (1341). فرهنگ ل‍غ‍ات ع‍ام‍ی‍ان‍ه. تهران: فرهنگ ایران‌زمین. | ||
دهخدا، علی‌اکبر (1334). مجموعه اشعار دهخدا. به اهتمام محمد معین. تهران: زوار. | دهخدا، علی‌اکبر (1334). مجموعه اشعار دهخدا. به اهتمام محمد معین. تهران: زوار. | ||
نسخهٔ ۱۴ دسامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۱۰
اُمّا شدن/ɔmmɑ ʃɔdæn/ یا اُمّاخ/ɔmmɑx/ یا امّه /ɔmme/
ریشه شناختی
این واژه در اصل ترکی است.
تعریف
به معنای بیماری ای است که فرد در اثر نرسیدن به آنچه هوس کند بدان مبتلا شود. نیز به معنای ورم کردن صورت در اثر ندادن غذایی که فرد خواسته است.
موارد کاربرد
پیشینیان بر این باور بودند که اگر بوی خوراکی خوشبو به زن باردار برسد یا هوس غذایی بکند و از آن تناول نکند جنینش سقط خواهد شد یا چشم فرزندش زاغ خواهد شد. اگر بوی خوراکی به زن شیرده برسد و میل نکند شیرش خشک خواهد شد و اگر پسر نابالغی غذایی را که هوس کند تناول نکند عقیم خواهد شد.
ترسم او این بوی خوش گر بشنود
هفت قرآن در میان، اُمّا شود
منابع
ج‍م‍ال‌زاده، م‍ح‍م‍دع‍ل‍ی (1341). فرهنگ ل‍غ‍ات ع‍ام‍ی‍ان‍ه. تهران: فرهنگ ایران‌زمین.
دهخدا، علی‌اکبر (1334). مجموعه اشعار دهخدا. به اهتمام محمد معین. تهران: زوار.