تفاوت میان نسخه‌های «سرگیس»

از دانشنامه الکترونیکی زنان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
 
(۷ نسخه‌ٔ میانی ویرایش‌شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
[[پرونده:سرگیس 2.jpg|جایگزین=|بندانگشتی|سرگیس یا اکستنشن مو]]
[[پرونده:سرگیس 2.jpg|جایگزین=|بندانگشتی|سرگیس یا اکستنشن مو]]
سرگیس /sargis/
سرگیس /sargis/گیسوهای عاریه‌ای است که بر موی طبیعی برای آراستن می‌افزایند.{{TOClimit}}


===تعریف===
گیسوهای عاریه که بر گیس طبیعی برای آراستن مو می‌افزایند.
<br />
===پیشینه===
===پیشینه===
سرگیس یکی از انواع آرایش‌هایی است که زنان موهای خود را بدان وسیله پر پشت و بلند نشان می‌دادند.<ref>غیبی، مهرآسا (1384). ''هشت هزار سال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی''. تهران: هیرمند.</ref> روش آرایش مو بدین صورت بود که گیس‌ها را در پشت سر به رشته‌های زیاد بافته و در هر رشته نواری می‌بستند که غالباً سکه‌های طلا یا دانه‌های مروارید یا زینت‌هایی به شکل دانه‌های نقره‌ای تو خالی از انتهای آن می‌آویختند. هر قدر این گیس‌های بافته بلندتر و ضخیم‌تر بود بیشتر مورد پسند قرار می‌گرفت. چنان که گاهی با همه فراوانی گیسوهای طبیعی، گیسوهای عاریه بر آنها می‌افزودند و به آن سرگیس می‌گفتند. به گونه‌ای که گاهی وزن گیس‌ها آنچنان زیاد می‌شد که خانم‌ها به زحمت سر خود را تکان می‌دادند. بافتن گیسوها بعد از هر حمام بود و تا حمام بعدی باز نمی‌شد، زیرا باز کردن و بافتن مجدد آن کار زمان بر و پر زحمتی بود.<ref>ذکاء، یحیی (1336). ''لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز''. تهران: اداره‌کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه‌ها و فرهنگ عامه.</ref>
سرگیس یکی از انواع آرایش‌هایی است که زنان موهای خود را بدان وسیله پر پشت و بلند نشان می‌دادند.<ref>غیبی، مهرآسا (1384). ''هشت هزار سال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی''. تهران: هیرمند. ص597.</ref> روش آرایش مو بدین صورت بود که گیس‌ها را در پشت سر به رشته‌های زیاد بافته و در هر رشته نواری می‌بستند که غالباً سکه‌های طلا یا دانه‌های مروارید یا زینت‌هایی به شکل دانه‌های نقره‌ای<ref>شهری، جعفر (1371). ''طهران قدیم''. ج4. تهران: معین. ص318.</ref> تو خالی از انتهای آن می‌آویختند. هر قدر این گیس‌های بافته بلندتر و ضخیم‌تر بود بیشتر مورد پسند قرار می‌گرفت. چنان که گاهی با همه فراوانی گیسوهای طبیعی، گیسوهای عاریه بر آنها می‌افزودند و به آن سرگیس می‌گفتند. به گونه‌ای که گاهی وزن گیس‌ها آنچنان زیاد می‌شد که خانم‌ها به زحمت سر خود را تکان می‌دادند. بافتن گیسوها بعد از هر حمام بود و تا حمام بعدی باز نمی‌شد، زیرا باز کردن و بافتن مجدد آن کار زمان بر و پر زحمتی بود.<ref>ذکاء، یحیی (1336). ''لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز''. تهران: اداره‌کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه‌ها و فرهنگ عامه. ص35.</ref>
[[پرونده:سرگیس 3.jpg|بندانگشتی|سرگیس در رنگ‌های مختلف]]<br />
[[پرونده:سرگیس 3.jpg|بندانگشتی|سرگیس در رنگ‌های مختلف]]<br />
===انواع===
===انواع===
امروزه به جای سرگیس واژه فرنگی [[اکستنشن]] متداول است و منظور از آن افزودن مو به موهای کوتاه است. بدین ترتیب زنانی که موهای کوتاه یا کم پشت دارند به هنگام آرایش مو از موهای مصنوعی یا طبیعی اضافی برای درست کردن شینیون یا مدل‌های دیگر استفاده می‌کنند. به سبب تنوع رنگی موهای افزوده می‌توان به جای مش یا رنگ از این موهای افزودنی استفاده کرد و از آسیب ناشی از مواد شیمیایی به موها جلوگیری کرد.<ref>سنت ژرمن، کلیف، مترجم زهرا احمدزاده (1389). ''آموزش علمی اکستنشن (افزودن موهای متری) تکه‌بافی و کلاه گیس‌بافی''. تهران: شرکت انتشارات ویستا نشر.</ref>
امروزه به جای سرگیس واژه فرنگی [[اکستنشن]] متداول است و منظور از آن افزودن مو به موهای کوتاه است. بدین ترتیب زنانی که موهای کوتاه یا کم پشت دارند به هنگام آرایش مو از موهای مصنوعی یا طبیعی اضافی برای درست کردن شینیون یا بافت یا مدل‌های دیگر استفاده می‌کنند. به سبب تنوع رنگی موهای افزوده، می‌توان به جای مش یا رنگ از این موهای افزودنی استفاده کرد و از آسیب ناشی از مواد شیمیایی به موها جلوگیری کرد.<ref>سنت ژرمن، کلیف (1389). ''آموزش علمی اکستنشن (افزودن موهای متری) تکه‌بافی و کلاه گیس‌بافی''. مترجم زهرا احمدزاده. تهران: شرکت انتشارات ویستا نشر. ص4.</ref>


<br />
<br />
===منابع===
==منابع==
<references />
<references />


نسخهٔ کنونی تا ‏۶ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۵۲

سرگیس یا اکستنشن مو

سرگیس /sargis/گیسوهای عاریه‌ای است که بر موی طبیعی برای آراستن می‌افزایند.

پیشینه

سرگیس یکی از انواع آرایش‌هایی است که زنان موهای خود را بدان وسیله پر پشت و بلند نشان می‌دادند.[۱] روش آرایش مو بدین صورت بود که گیس‌ها را در پشت سر به رشته‌های زیاد بافته و در هر رشته نواری می‌بستند که غالباً سکه‌های طلا یا دانه‌های مروارید یا زینت‌هایی به شکل دانه‌های نقره‌ای[۲] تو خالی از انتهای آن می‌آویختند. هر قدر این گیس‌های بافته بلندتر و ضخیم‌تر بود بیشتر مورد پسند قرار می‌گرفت. چنان که گاهی با همه فراوانی گیسوهای طبیعی، گیسوهای عاریه بر آنها می‌افزودند و به آن سرگیس می‌گفتند. به گونه‌ای که گاهی وزن گیس‌ها آنچنان زیاد می‌شد که خانم‌ها به زحمت سر خود را تکان می‌دادند. بافتن گیسوها بعد از هر حمام بود و تا حمام بعدی باز نمی‌شد، زیرا باز کردن و بافتن مجدد آن کار زمان بر و پر زحمتی بود.[۳]

سرگیس در رنگ‌های مختلف


انواع

امروزه به جای سرگیس واژه فرنگی اکستنشن متداول است و منظور از آن افزودن مو به موهای کوتاه است. بدین ترتیب زنانی که موهای کوتاه یا کم پشت دارند به هنگام آرایش مو از موهای مصنوعی یا طبیعی اضافی برای درست کردن شینیون یا بافت یا مدل‌های دیگر استفاده می‌کنند. به سبب تنوع رنگی موهای افزوده، می‌توان به جای مش یا رنگ از این موهای افزودنی استفاده کرد و از آسیب ناشی از مواد شیمیایی به موها جلوگیری کرد.[۴]


منابع

  1. ↑ غیبی، مهرآسا (1384). هشت هزار سال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی. تهران: هیرمند. ص597.
  2. ↑ شهری، جعفر (1371). طهران قدیم. ج4. تهران: معین. ص318.
  3. ↑ ذکاء، یحیی (1336). لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز. تهران: اداره‌کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه‌ها و فرهنگ عامه. ص35.
  4. ↑ سنت ژرمن، کلیف (1389). آموزش علمی اکستنشن (افزودن موهای متری) تکه‌بافی و کلاه گیس‌بافی. مترجم زهرا احمدزاده. تهران: شرکت انتشارات ویستا نشر. ص4.


نویسنده: حکمت بروجردی

برگرفته از «https://portals.nlai.ir/zanan/index.php?title=سرگیس&oldid=12220»